alışamıyorum bu dünyaya

her şey olması gerekenden çok daha parlak, içi ölü ama dışı renkli insanlar, kabullenemediğimiz acılar ve sancılar,yapmaya mecbur bırakıldığımız eylemler, gülüp geçtiğimiz yalanlar, ağlamaktan helak olduğumuz mevzular, bizi terkettiği halde sevdiğimiz o insanlar. alışmak zorunda olduğumuz bu düzene ben alışamıyorum. istemiyorum da.

"midem bulanıyor, galiba dünya tuttu, beni hep unuttu... derler ki; 'bir yerden sonra, acımaz daha fazla, zaten aşk kötü bir şaka, anlamaya çalışma...' her güzel şey bitermiş... aşk; nedensiz sevmekmiş..." teoman: sürpriz bizim gibi sahteliklerden midesi bulanan insanları unutup son hızda dönüyor dünya. bekliyorum, bir gün hiç acımayacak canımız; hiç incinmeyecek umutlarımız ve inanıyorum ki; güneşliye dönecek parçalı umutlu havamız. bizim alışmamız gerekmiyor. sadece dünyanın ve insanların artık bizim bu tiksintimizi görüp pes etmesi gerekiyor...

akıllara yıldız tilbe'nin müthiş röportajını getirir. Seviyorum bu kadını, herkesten çok.

alışamamıyorum bu harika ötesi gezegene yapılanlara, güzelim doğamıza kıyanlara, tüketim çılgınlığına, yapıcı değil yıkıcı olanlara, görüp görmemezlikten gelmeye ve elimizden bir şey gelmemesine :/

ben insanlara alışamıyorum. yok böyle ikiyüzlülük.